‘Niet omkijken. Niet stilstaan. Lichttabletten innemen. Rozen vullen met carillons. Een oceaan zien slaan op een spiegel in een gang.’

Nieuwe poëzie van Jacob Groot.
Je wilt je leven veranderen, of je wilt een ander leven? Vaak gaat het vanzelf. Het leven verandert je en het andere leven is opeens breekbaar of duister. Dat zijn radicale momenten, en de nieuwe poëzie van Jacob Groot verdiept zich erin. Zijn personages betreden hun ongekende nu en herbezinnen zich. In adembenemende reeksen volgen we hun taxaties en dilemma’s. Hun script schrijft een verhoor voor, alsof er sprake is van een oordeel. Ja, hun einde lijkt soms nabij, maar ze treffen het. Want de gedichten zelf zijn lichttabletten. Je neemt ze in, en ze vormen een kuur, dat wil zeggen, het kan een bevlieging zijn geweest, maar tegelijk ontstond de glans van een bevrijding.