Korte beschrijving/Annotatie

In Kruipruimte volgen we dichter en sinoloog Lloyd Haft op zijn queeste naar bewustwording door de “krochten” van het geleefde leven, langs de zee, door het bos, of juist staande bij een rots.

Tekst achterflap

In Kruipruimte volgen we dichter en sinoloog Lloyd Haft op zijn queeste door de “krochten” van het geleefde leven. Gaande door Holland en Taiwan, door zijn Gouda en Dagou, langs de zee en door het bos, of juist staande bij een rots, stuit Haft op vroege vormen en op vluchtigheid, op het net nog niet vergetene en op gekoesterde herinneringen. Waarnemingen, het voor waar genomene, het voor lief genomene, het geliefde: het zijn beelden die geleidelijk zich tot inzicht vormen. Voorbij de schaduwen waar zich teleurstelling, schaamte en verlies schuilhouden, blijken uiteindelijk
toch schoonheid, adem en licht de leegte onder ons te stutten.

Beschrijving

In Kruipruimte volgen we dichter en sinoloog Lloyd Haft op zijn queeste door de “krochten” van het geleefde leven. Gaande door Holland en Taiwan, door zijn Gouda en Dagou, langs de zee en door het bos, of juist staande bij een rots, stuit Haft op vroege vormen en op vluchtigheid, op het net nog niet vergetene en op gekoesterde herinneringen. Waarnemingen, het voor waar genomene, het voor lief genomene, het geliefde: het zijn beelden die geleidelijk zich tot inzicht vormen. Voorbij de schaduwen waar zich teleurstelling, schaamte en verlies schuilhouden, blijken uiteindelijk
toch schoonheid, adem en licht de leegte onder ons te stutten.

Slogan/Promotie

“Helemaal Haft, precies, diep, licht, woorden zoekend bij tradities, vermoedens, ervaringen. De dichter als verkenner en gids. Je moet het leven aanstaren! “
—Jan Oegema, auteur van Keizersdrama: Lucebert opnieuw (2024)

Haft beweegt zich in een contemplatieve traditie waarin het gedicht instrument is van wijsheid en nuchterheid, verstilling en zelfonderzoek. Evenals Lao Zi en Vasalis, evenals Meister Eckhart en Wang Yangming, kan hij toe met weinig. Hij kan het raak zeggen, in korte regels … Wat daarbij helpt is de geestigheid van deze poëzie, haar humor en lichtheid. De spitse taal die je bij de les houdt. De onverwachte woorden, de literaire knipogen: ontworden, ontwachten, meewachten. De mooie titels, de motto’s. Dit is kunsttaal in optima forma, er gebeurt je als lezer iets wat de dichter gebeurt wanneer hij een zekere keramiste beschrijft. Zij is bezig met natte klei en terwijl haar handen doende zijn, ziet hij voor zich hoe er licht ontsnapt, uit die klei en die handen. Als lezer van deze poëzie heb je een vergelijkbare sensatie.

‘Ligt het licht ook daar ónder,’ vraagt hij zich af, ‘wacht het mee?’ En dan, na een witregel: ‘in slib, droesem, drek?’ In Kruipruimte maak je mee hoe een dichter zijn taal boetseert, sterk vervuld van de idee van begin, van ontstaan, van schepping. Onwillekeurig doet hij denken aan een voorstelling uit de vroege Kabbala, volgens dewelke God de letters schiep door ze een voor een uit te houwen, met hamer en beitel. Soms lijkt het wel alsof Haft ook zoiets kan, niet met letters maar met woorden en korte zinnen. Dat hij ze laat klinken alsof ze voor het eerst klinken, pure adem, pure klank, wachtend op betekenis.

Details