Tekst achterflap

Heinrich Heine maakte al enige tijd furore als dichter van bitterzoete en ironische liefdespoëzie toen hij rond 1820 begon te experimenteren met proza. Tussen 1826 en 1831 publiceerde hij vier delen Reisebilder, waarin hij reisverhalen en autobiografisch materiaal versneed met scherp commentaar op de tijdgeest. Op uiterst geestige wijze, grillig en associatief, mengt Heine in deze boeken feit en fictie, memoires, sociale kritiek en literaire polemiek.

Het meest persoonlijke deel hiervan is Ideeën. Het boek Le Grand. Op het ritme van het getrommel van monsieur Le Grand, een bij de Heines in Düsseldorf ingekwartierde tamboer-majoor van het Franse bezettingsleger, schrijft Heine over zijn jeugd en zijn liefdes, over zijn aanvankelijke bewondering voor Napoleon als de brenger van de revolutionaire boodschap in Europa, over nachtegalen en rozen, drumles en boeken. Het was een baanbrekende tekst die de schrijver veel roem bracht, maar ook de prelude vormde voor zijn zelfverkozen ballingschap.

Details