In Tot de winter er op volgt dicht Toon Tellegen over het gezicht van de ouderdom. Nu eens kijkt hij met weemoed terug op het leven, dan weer schopt hij vol bravoure het einde ervan vér voor zich uit.

Het verleden slaat op de vlucht,

het is bang voor mij

ik zou het wat aan kunnen doen,

het laten stikken bijvoorbeeld, of vergeten

en dan alleen verder gaan

met alleen maar heden voor mij, achter mij

ik zou niets meer wegen,

nooit meer die loodzware voeten, die rug die bezwijkt,

die plotselinge steen in mij

en nooit meer schrijven, doorkrassen, verfrommelen, verdoezelen.